آشیان مرغ دل زلف پریشان تو باد

اتفاقی و به درخواست دوست صاحبدلی از خانواده‌ای فرهنگی و اهل هنر که بر سبیل اتفاق با هم در جلسه‌ای چند دقیقه‌ دمخور شده بودیم مجال صحبت از موسیقی و شعر و داستان و فیلم و عاشقانه‌های علی حاتمی پیش آمد. دل از دست دادیم در پهنای خنده و چشمان شکفته و دل پاییزی این دوست خانم که 11 سالی از ما بزرگتر بود اما گویا دلش چندین سال از ما جوان‌تر. قول دادیم که "دلشدگان" را به تماشا بنشینیم و الوعده وفا. اما چه می‌دانستیم که دلشدگان ماییم که به قول استاد ناصر خان دیلمان دلی که تقدیرش بلاست از پس پیراهن و تن پیداست. دل ما هم تقدیرش این گونه است که پای عاشقانه حاتمی اشک بریزیم گویا که خود از دست رفته‌مان که خود فراموش شده‌مان در وجود دلبری به رنگ و روی پاییز و به طبع نامیزان بهار و به گرم رویی تابستان و به سرد مزاجی زمستان حلول کرده و طاقت ما بابت یافتنش از کف رفته.

با این اشتباه تماشای چنین فیلمی در آخر هفته شنبه را کجای دلمان بگذاریم؟